Реитеров синдром спаѓа во групата на реактивни артритиси при кој зглобните симптоми се последица на некоја инфекција во телото, најчесто од дигестивен или урогенитален тракт.                                                      Болеста прв пат е опишана во 1916 година од страна на германски воен лекар Hans Reiter. Тој опишал три карактеристики на ова заболување: воспаление на зглобовите, уринарниот тракт и очите. Во поново време лекарите ја опишуваат четвртата карактеристика односно улцерации на кожата и устата.

Етиологија

Етиологијата за овој синдром сеуште не е доволно разјаснета. Како главни причинители се сметаат бактериите Salmonella, Chlamydia и Yersinia чии фрагменти можат да се докажат во зглобовите. Вклучени се и генетски фактори. Околу 75% од луѓето со Реитеров синдром имаат антиген наречен НLA -B27 кој игра важна улога во одбрана на организмот од инфекции.

Клиничка слика

Синдром на Реитер често започнува по инфекција на урогенитален или дигестивен тракт. Општите симптоми се обично благи, а специфичните се делат на:

• периферни зглобови – оток, црвенило, вкочанетост и болка во мускулите. Најчесто зафатени зглобови се колено, стапало, глужд и сакроилијачен зглоб. Болката во лумбална регија се зголемува при мирување. Зафатеноста на зглобовите обично е асиметрична.
• око- конјуктивитис е најчеста очна манифестација на реактивниот артритис.
• уретритис- може да биде најчеста форма на вклучување на уринарниот тракт. Кај 80% од заболените се јавува и простатитис или хеморагичен циститис.
• кожа – улцерациите на слузниците се безболни и затоа често не се забележуваат. На кожата на почетокот се јавуваат бистри меури кои се претвораат во макули, папули и нодули.
• Од други симптоми треба да се споменат кардијални компликации, бубрежна амилоидоза и тромбофлебитис.

Дијагноза

Дијагнозата се темели на анамнеза и клинички преглед, лабораториски наоди кои откриваат воспаление, причинители, радиолошки испитувања и евентуално HLA B27.

1. Лабораториски анализи : забрзана SE, зголемен CRP, негативен RF.
2. Радиолошка дијагностика. Во акутната фаза се гледа остеопенија, а во хроничната фаза имаме ерозивен артритис со сублуксација, луксација и други деформитети.

Лекување

Лекувањето опфаќа примена на НСАИЛ, антибиотици по антибиограм, кортикостероиди. Освен медикаментозна терапија се применува кинезитерапија за зголемување на подвижноста на зглобовите и зајакнување на околните ткива. Со подобар мускулен тонус се заштитуваат зглобовите од поголемо оштетување.

Многу важен сегмент од лекувањето е физикалната терапија. Во акутната фаза се користи криотерапијата за да се намали воспалителниот процес. Физикалната терапија и рехабилитација нуди можност за превенција и третман на реактивниот артритис вклучувајќи електротерапија за подобрување на циркулацијата, намалување на болката,спречување на спазам и контрактури и подобрување на мускулен тонус.